a Fernando Lavandeira
Entereouse cando foi mercar o molete de pan sen sal. A estrita medicación e dieta esixíanlle rigor na súa inxesta e moito descanso. Mais Rosa decideu inscribirse.
- Como é que queres participar no obradoiro? Anótase xente moza- díxolle o animador teatral.
- Quero saber que se sinte cando te aplauden. Xamáis ninguén me aplaudíu-confesou a muller solteira.
Os ensaios comezaron de contado, todos os seráns dos sábados do inverno. Retraída e algo tatexa, asumiu de bo grao o papel que lle outorgaron. Sería a ama de chaves nun texto de Chéjov.
- Que lle apetece almorzar, Mr. Bradley?-debía dicir.
Ela trabucábase a miúdo. O falar non era o seu. O dela era rir cos ollos.
Chegadas as primeiras anduriñas, puxeron a súa cara no cartaz da obra para darlle alento.
Na véspera da estrea, Rosiña faleceu.
-O aplauso que me ides dar por esta charla, é para ela-pregoulle aquel animador sociocultural ao alumnado de Educación Social.
Héctor Pose
Comentarios